MARK KNOPFLER – Tracker

Opublikowano: piątek, 05, czerwiec 2015 08:21 | Crowbar

(2015 Mercury/Warner)

Autor: \m/\m/

Track list

1. „Laughs and Jokes and Drinks and Smokes”

2. „Basil”

3. „River Towns”

4. „Skydiver”

5. „Mighty Man”

6. „Broken Bones”

7. „Long Cool Girl”

8. „Lights of Taormina”

9. „Silver Eagle”

10. „Beryl”

11. „Wherever I Go”

Lineup:

Mark Knopfler - gitary, terz guitar (2, 3, 5, 11 i „My Heart Has Never Changed”), mandolina (2)

Guy Fletcher - instrumenty klawiszowe

John McCusker - skrzypce, cytra

Glenn Worf - gitara basowa i kontrabas

Ian Thomas - instrumenty perkusyjne, tara (4)

Ruth Moody - śpiew (2, 4, 7, 11 i „My Heart Has Never Changed”)

Nigel Hitchcock - saksofon

Bruce Molsky - skrzypce (1, 5), gitara akustyczna (8), banjo („.38 Special”)

Phil Cunningham - akordeon (1, 5, i 8)

Mike McGoldrick - gitara tenorowa (1, 8)

Guy Fletcher - gitara basowa (1, 8), ukulele (4)

Zanim dotarła do mnie najnowsza płyta Marka Knopflera "Tracker", na FB znanego dziennikarza pojawił się dowcip, który nieco zmroził mi krew w żyłach. Szedł on m/w ten deseń: Co jest nudniejsze Mark Knopfler czy muzyka country? Odpowiedzią/puentą zaś było: Mark Knopfler, który gra country. A to nie jest niczym obcym dla Marka, dla mnie zaś byłoby to katorgą nie do zniesienia. A przez ten żart zacząłem mieć obawy, że Knopfler nowy krążek wypełnił właśnie taką muzyką. Groźba brzmiała realnie... Odkąd Mark rozwiązał Dire Straits konsekwentnie podąża swoją ścieżką. W jego świecie jest country ale główną domenę stanowią folk i blues, a dodatkami obok country jest rock, jazz i wiele innych muzycznych naleciałości. Tak też właśnie jest na nowej płycie. Ufff... Mark głównie opiera się na akustycznych brzmieniach, ale na "Tracker" nie ucieka od gitary elektrycznej, dzięki czemu słyszymy jakieś tam echa Dire Straits. Dźwięki i emocje oscylują wokół melancholii i zadumy. Jednak w wypadku nowego albumu nie przeistacza się to w smędzenie i przynudzanie - ba - raczej wyłapujemy nuty pozytywnego przesłania. Choć zamykający album utwór, "Wherever I Go" (wykonanym wspólnie z folkową wokalistką Ruth Moody) można rozważyć w tej kategorii. Na "Tracker" trafiają też bardziej dynamiczne kawałki, jak chociażby rozpoczynający "Laughs And Jokes And Drinks And Smokes", gdzie przy akompaniamencie bluesowo-folkowym z rozbawieniem Mark przypomina swoje młodzieńcze lata. Knopfler po raz kolejny udowadnia, że oprócz talentu muzycznego ma niezły warsztat - niczym tytułowy tropiciel - jeśli chodzi o wyszukiwanie ciekawych tematów do opowiedzenia swojemu słuchaczowi. Pod tym względem moją uwagę zwróciły dwie kompozycje, obie dotykają literackiego świata. W "Basil" Mark przywołuje poetę Basila Buntinga, z którym zetknął się w czasach, gdy pracował w redakcji „Newcastle Evening Chronicle”. Natomiast w "Beryl" przypomina zmarłą kilka lat temu Beryl Bainbridge, jedną z ważniejszych postaci współczesnej literaturze angielskiej, która dopiero po śmierci doczekała się prestiżowej nagrody Booker Prize (czyli nie tylko u nas zaliczają takie wpadki). I żeby było jasne, dla mnie do tej pory - były i są - to osoby anonimowe. Jednak właśnie tacy artyści jak Mark Knopfler i ich postawa, powoduje, że taki człowiek jak ja chce uzupełnić swoją wiedzę. Nie będzie to łatwe, z Wikipedii wynika, że nasi animatorzy kultury to też ignoranci, dla nich te nazwiska także są praktycznie nieznane. Możemy więc zapomnieć o łatwo dostępnych tłumaczeniach Buntinga i Bainbridge. Nie śledzę z uwagą solowej twórczości Knopflera, zdecydowanie wolę to co robił w Dire Straits, jednak sesja "Tracker" to na pewno nie przynudzanie czy smędzenie przy country, wręcz podejrzewam, że to jeden z jaśniejszych momentów w karierze tego artysty.

\m/\m/

	Dzisiaj	3188
	Wczoraj	3656
	Ten tydzień	14551
	Ten miesiąc	42779
	Wszystkie	5039128

Nowy numer

Szukaj na stronie

HMP Poleca

MARK KNOPFLER – Tracker

Ostatnie relacje

Ostatnie recenzje

Ostatnie wywiady

Goście