PLANET HELL - Mission One

Opublikowano: sobota, 12, listopad 2016 20:48 | Crowbar

(2016 Thrashing Madness)

Autor: Wojciech Chamryk

01. Nothing Machine
02. Invincible
03. Mask
04. Eden
05. Astronauts
06. Voyage XI
07. Inquest
08. Electro Dragon
09. Return From The Stars
10. Earthshine (Rush cover)

Planet Hell to poboczny zespół gitarzysty The No-Mads Przemysława Latacza. Korzystając z przerwy macierzystej kapeli zwerbował basistę Nomadsów Józefa Brodzińskiego i z producentem/perkusistą Dominikiem Burzymem nagrali album z... progresywnym death metalem.

Brzmi to może zaskakująco w kontekście oldschoolowego thrashu, z jakim Przemek był dotąd powszechnie kojarzony, jednak nie od dziś wiadomo o jego ogromnej fascynacji twórczością kanadyjskich mistrzów z Voivod, nieobce są mu też dokonania choćby Nocturnus, Strapping Young Lad czy późniejsze płyty Carcass bądź Death. Echa ich dokonań słychać na „Mission One“ – płycie, którą można śmiało określić nowym otwarciem w karierze tego wyśmienitego, ale w sumie niezbyt docenianego poza metalowym światkiem, instrumentalisty i kompozytora.

Jeśli ktoś miał dotąd wątpliwości, że na naszym gruncie nie da się połączyć ekstremalnego metalu z urozmaiconym, zaawansowanym technicznie graniem, pełnym zmian tempa, karkołomnych niekiedy przejść i błyskotliwych solówek, to debiut Planet Hell jest tu wymarzonym antidotum.

Co istotne progresywny nie oznacza nudny, rozwleczony czy wtórny, bo większość z tych 10 kompozycji trwa od trzech do czterech minut, perfekcyjnie łącząc maniakalne blasty, mocarne riffy i niski, skrzekliwy głos... lidera z czymś nieuchwytnym, pełnym specyficznego, mrocznego klimatu. Podkreśla to również warstwa słowna, bowiem teksty autorskich kompozycji zostały zainspirowane twórczością Stanisława Lema, tworząc swoisty koncept, a dopełniają je niepowtarzalne ilustracje Daniela Mroza z książek tego wybitnego pisarza.

W ten koncept idealnie wpisuje się też cover, zbrutalizowana wersja „Earthshine“ Rush, potwierdzająca, że ów nietypowy i niezbyt ceniony nawet przez najbardziej zagorzałych fanów Kanadyjczyków utwór okazał się świetnym punktem wyjścia do Przemkowych eksperymentów. Urzeka też forma wydania „Mission One“, ale nic dziwnego, że uzyskawszy prawa do publikacji grafik Mroza zespół i Thrashing Madness zdecydowali się na efektownego digibooka formatu A5, bowiem w standardowej książeczce kompaktu nie wyglądały one tak efektownie. A skoro „Mission One“ to liczę, że będą też kolejne; warto też sprawdzić koncertową formę Planet Hell!

(6)

Wojciech Chamryk