DIVINE WEEP - The Omega Man

Opublikowano: niedziela, 07, czerwiec 2020 11:08 | Crowbar

(2020 Ossuary Records)

Autor: Wojciech Chamryk

Tracklist:

Cold As Metal

Journeyman

Firestone

Riders Of Navia

The Screaming Skull of Silence

Walking (Through The Debris Of Nations)

Die Gelassenheit

Mirdea Lake

The Omega Man

Prawie pięć lat trzeba było czekać na kolejny album Divine Weep, pierwszy z nowym wokalistą Mateuszem Drzewiczem. Debiutancki CD „Tears Of The Ages” był wydarzeniem, ukazał się też na rynkach zagranicznych. Na „The Omega Man” białostocka grupa wciąż porusza się w stylistyce tradycyjnego/power metalu, wprowadziła też jednak do niego nowe elementy. Najbardziej zauważalna zmiana to słyszalne w niektórych utworach wpływy black czy death metalu: blasty, skrzek, growling; pojawia się też iście thrashowa intensywność, coś na styku siarczystego power i thrash metalu. Można to powiązać z początkami zespołu, grającego przecież w początkach istnienia black metal, a i Mateusz w Hellhaim i w Subterfuge bez kompleksów wykorzystuje pełnię możliwości swego głosu. W Divine Weep również stosuje różne rozwiązania, co bardzo urozmaica warstwę wokalną poszczególnych kompozycji, choćby „Firestone” czy „Walking (Through Debris Of Nations)”. Puryści będą pewnie kręcić nosem na te ekstremalne wtręty, ale wystarczy posłuchać świetnego „The Screaming Skull Of Silence” czy mrocznego, rozwijającego się stopniowo „Mirdea Lake”, gdzie surowe, dynamiczne granie spod znaku wczesnego Running Wild pięknie dopełnia blackowy finał, by przyznać, że ma to sens. Bardziej tradycyjnie jest w czadowym openerze „Cold As Metal” spod znaku wczesnego Iron Maiden, w uderzającym zaraz po nim, równie dynamicznym „Journeyman” i w wieńczącym płytę, zróżnicowanym utworze tytułowym, ze szponiastym, pełnym mocy wokalem. Jest też typowa ballada, nagrana ponownie „Riders Of Navia” z EP „Age Of The Immortal”, a program tej bardzo udanej płyty dopełnia miniatura „Die Gelassenheit” z nośnym basowym pochodem i fortepianową partią. Jest więc może jest trochę inaczej niż na „Tears Of The Ages”, ale to wciąż metal najwyższej próby.

(5/6)

Wojciech Chamryk