MARCIN PAJAK - Last Day

Opublikowano: niedziela, 22, listopad 2020 13:33 | Crowbar

(2020 Self-Released)

Autor: Wojciech Chamryk

Tracklist:
01. This World (03:08)
02. Last Day, Pt. 1 (06:42)
03. Last Day, Pt. 2 (05:55)
04. Hope (04:57)
05. These Moments (05:21)
06. Nothing Is Real (07:29)
07. Release Me from My Fear (06:53)
08. Lost in Time (05:28)
09. Sometimes (04:59)
10. Talking with Spirits (05:01)

„Last Day” to trzeci, po „Who I Am” i „Other Side”album Marcina Pajaka (Pająka). To w sumie solowy projekt tego utalentowanego gitarzysty: tylko wokalnie, tak jak na poprzedniej płycie, wspiera go El Gordo Murkin, do tego niejaki W.R.Ona zagrał w jednym utworze na basie. W porównaniu z „Other Side” mamy tu sporo różnic, chociaż podstawą wciąż jest klimatyczny rock progresywny. Przede wszystkim mamy tu tylko jednego wokalistę, nie trójkę, tak jak wcześniej, dzięki czemu materiał jest bardziej spójny – jest to istotne również dlatego, że teksty są ze sobą powiązane, traktując o różnych aspektach i przemijaniu naszego życia. Słychać też, że lider rozwija się jako kompozytor i aranżer, bo poszczególne utwory są znacznie ciekawsze i bardziej dopracowane niż te wcześniejsze. Czasem tylko bardzo doskwiera ubogie, płaskie brzmienie automatu perkusyjnego („This World”, „Hope”), odzierające muzykę z części niewątpliwej magii – przy kolejnej płycie zaangażowanie sesyjnego, dobrego bębniarza wydaje się już koniecznością.

Cała reszta już się jednak zgadza, szczególnie w obu częściach kompozycji tytułowej: w „Last Day (part one)” lider gra też na saksofonie altowym, co również jest nowością, a niemal instrumentalna
„Last Day (part two)” to już progresywana perełka. Mamy też sporo wpływów jazzowych; bardzo zyskują dzięki nim „Nothing Is Real” i „Sometimes”, ale najefektowniej wypada pod tym względem „Lost In Time”, z wyrazistym klangiem basu W.R.Ony i do tego numer najmocniejszy na płycie, tak jakby gitarzysta wracał nim do swych korzeni w metalowych zespołach. Jazzowe akcenty mamy też w finałowym „Talking With Spirits”, ale to jednak etniczny w klimacie utwór, bardziej kojarzący mi się z jakąś indiańską modlitwą, niż kompozycją w tradycyjnej formie. Podsumowując: bardzo udany album, godny uwagi zwolenników ambitnego grania, nie tylko progresywnego rocka.

(5,5/6)

Wojciech Chamryk