ELF - Trying To Burn The Sun
(2016/1975 Cherry Red/HNE)
Autor: Wojciech Chamryk
Tracklist:
1. Black Swampy Water
2. Prentice Wood
3. When She Smiles
4. Good Time Music
5. Liberty Road
6. Shotgun Boogie
7. Wonderworld
8. Streetwalker
2. Prentice Wood
3. When She Smiles
4. Good Time Music
5. Liberty Road
6. Shotgun Boogie
7. Wonderworld
8. Streetwalker
Lineup:
Ronnie James Dio - vocals
Mickey Lee Soule - piano
Gary Driscoll - drums
Steve Edwards - guitar
Craig Gruber - bass guitar
Mickey Lee Soule - piano
Gary Driscoll - drums
Steve Edwards - guitar
Craig Gruber - bass guitar
Niestety, buńczuczny tytuł nie sprawdził się, bowiem w składającej się z trzech albumów dyskografii Elf „Trying To Burn The Sun“ jest pozycją najsłabszą. Być może nagrywając ten materiał muzycy byli już myślami przy powstającym równolegle Ritchie Blackmore's Rainbow, do którego zostali zaangażowani wszyscy, oczywiście poza gitarzystą, bo ta płyta im nie wyszła.
Teoretycznie nie ma się do czego przyczepić: Dio śpiewa perfekcyjnie, brzmienie jest konkretne (za konsoletą znowu niezawodny Roger Glover), ale utwory nie są już tak urozmaicone jak na poprzednich wydawnictwach grupy. Są też znacznie lżejsze, momentami wręcz popowe, co słychać przede wszystkim w „Prentice Wood”, „When She Smiles” i „Wonderworld”. Właściwie gdyby nie solidny opener „Black Swampy Water” i „Good Time Music” to na „Trying To Burn The Sun“ heavy rocka nie mielibyśmy wcale. Nie mam rzecz jasna nic przeciwko tętniącemu energią, podszytemu bluesem boogie („Streetwalker”), majestatycznym balladom z orkiestrą smyczkową („Wonderworld”) czy wplataniu jazzowych partii fortepianu („Shotgun Boogie”) ale już „When She Smiles” brzmi niczym marniutka kopia The Rolling Stones – po potencjale Elf zasygnalizowanym na wcześniejszych płytach spodziewałem się czegoś lepszego i pamiętam swe rozczarowanie, gdy po długich poszukiwaniach wiele lat temu zdobyłem tę płytę. Wygląda na to, że zespół nie był już w stanie wznieść się wyżej niż na drugim longplayu, a fakt, że tworzący go – poza Dio – muzycy nie byli jakimiś wybitnymi indywidualnościami szybko potwierdził też Blackmore, zwalniając ich wkrótce po nagraniu pierwszego albumu Rainbow.
(3,5/6)
Wojciech Chamryk
Wojciech Chamryk