NAGUAL - Self-Conqueror

Opublikowano: niedziela, 14, lipiec 2019 21:25 | Crowbar

(2016 Putrid Cult)

Autor: Wojciech Chamryk

Tracklist:

1. Iskry zamiast łez
2. Self-Conqueror
3. Labyrinth's Fall

Lineup:
Nagual – śpiew, gitara, bas, sample
+
Radek Olszak – perkusja

„Self-Conqueror“ to co prawda wydawnictwo jak na obecne rynkowe standardy dość leciwe, ale z drugiej strony nie ma co odsyłać do lamusa płyt starszych niż sześć miesięcy – tym bardziej, że mowa o udanym, wciąż robiącym wrażenie materiale. Kompaktowy dysk kusi, żeby zapełniać go do maksimum, ale Nagual ( zafascynowany black metalem multiinstrumetnalista z Krakowa) obrał inną metodę. Zadebiutował w roku 2013 EP-ką „Zgliszcza“, a trzy lata temu wydał kolejną, będącą przedmiotem niniejszej recenzji. Do jednoosobowych projektów, szczególnie blackowych, podchodzę zwykle z rezerwą, bo to zwykle przerost formy nad treścią, mizerne umiejętności i takież brzmienie bębnów z automatu. Tu jest pod każdym względem inaczej. Udział sesyjnego perkusisty od razu przełożył się na brzmienie całości „Self-Conqueror“, tak więc nic tu nie plumka i nie bzyczy, imitując sound prawdziwych bębnów. Trzy składające się na ten materiał utwory są długie, rozbudowane i utrzymane w stylistyce mrocznego i melancholijnego black metalu.

Czasem bardziej melodyjnego („Iskry zamiast łez“) czy patetycznego („Labyrinth's Fall“), ale też łączącego klimatyczne melodie z szorstką surowością i agresją, tak jak w utworze tytułowym.

Nagual niczego tu nie udziwnia, nie eksperymentuje, tak więc „Self-Conqueror“ w żadnym razie nie jest materiałem nowatorskim, ale dopracowanym i na pewno wartym uwagi.

Na kolejnym materiale, dostępnym w wersji demo na nagual-official.bandcamp.com albumie „Odśnienie“, Nagual poszedł bardziej w kierunku post rocka/black metalu. Jest to ponoć pożegnalne wydawnictwo muzyka pod tym szyldem – na tyle ciekawe, że warto obserwować jego dalsze poczynania.

(4,5/6)

Wojciech Chamryk