KORPUS - Respekt

Opublikowano: poniedziałek, 28, sierpień 2017 20:58 | Crowbar

(2017 Self-Released)

Autor: Wojciech Chamryk

Tracklist:

1.As

2.Nafta

3.Żądło

4. Tajemnice

5. Poste Restante

6. Bal Żebraków

7. Esemes

8. Imperator

9. Nienasyceni

10. Respekt

Lineup:

Janusz "Johan" Stasiak - wokal
Wiktor Pietrzykowski - gitara
Marek "Czaszka" Balaszczuk - gitara
Cezary "Dziadek" Łostowski - gitara basowa, wokal
Piotr "Mucha" Muszyński - perkusja
Włodek "Mariano" Tyl - instr.klawiszowe, wokal

Płyta Korpusu... Jedna z największych białych plam w historii polskiego rocka, coś, do finalizacji czego nie doszło w latach 80. ubiegłego wieku, wreszcie ujrzało światło dzienne – bagatela, 36 lat po założeniu zespołu i ponad 20-letniej przerwie w jego działalności. Po iluś odsłuchach „Respektu” mam jednak mieszane uczucia, bo najzwyczajniej w świecie spodziewałem się czegoś lepszego. Tymczasem tych 10 utworów nie dość, że niczym nie zaskakuje, ale co gorsza też nie porywa. Spodziewałem się konkretnego, przebojowego hard 'n' heavy: dźwięków, które pamiętałem z czasów największych sukcesów Korpusu, kiedy to „Królowa balu” i kilka innych utworów nieźle namieszały na Telewizyjnej Liście Przebojów i nie tylko, a grupa była objawieniem większości rockowych festiwali. Tymczasem zawartość tej płyty to przyjemne, ale w większości mające niewiele wspólnego z mocnym graniem dźwięki – więcej tu niestety wygładzonego, kojarzącego się z banalnym pop-rockiem grania niż heavy. Nie dziwi też, że bronią się jeszcze te starsze utwory: „Bal żebraków” – chociaż brzmiący niczym wersja demo w porównaniu z resztą materiału, przebojowy „As”, szlachetnie hardrockowy „Imperator” z organowymi brzmieniami i syntezatorową solówką czy ostrzejsza, surowa brzmieniowo „Nafta”, ale nowsze utwory nie są już tak udane. Zespół najwyraźniej stara się za ich sprawą nie stracić dawnych fanów – ostali się jeszcze jacyś? – a jednocześnie przypodobać obecnym słuchaczom, przyzwyczajonym do lżejszych brzmień. Szczególnie razi to w sztampowych balladach „Esemes” (nawiązania do „Snu o Victorii” Dżemu) i „Nienasyceni” (wokalna maniera Jarosława Kisińskiego ze Sztywnego Pala Azji plus ugładzony do maksimum Perfect, później mix Budki Suflera i Van Halen), ale ugrzecznione popowe numery w rodzaju „Poste restante”, gdzie utemperowane brzmienie gitar aż poraża in minus, też nie są lepsze. Tymczasem choćby numer tytułowy czy „Żądło” aż proszą się o konkretny, gitarowy sound, podkręcenie mocy na wzmacniaczach do maksimum. Mogła to więc być naprawdę udana płyta, a wyszło coś w stylu Wieka, taki ugrzeczniony hard rock starszych panów...

(3)

Wojciech Chamryk