DEAD CROSS - Dead Cross

Opublikowano: sobota, 14, październik 2017 14:30 | Crowbar

(2017 Ipecac)

Autor: Wojciech Chamryk

Tracklist:

1. Seizure and Desist 02:38
2. Idiopathic 02:42
3. Obedience School 02:49
4. Shillelagh 02:32
5. Bela Lugosi's Dead 02:33
6. Divine Filth 02:19
7. Grave Slave 01:59
8. The Future Has Been Cancelled 02:17
9. Gag Reflex 04:21
10. Church of the Motherfuckers 03:24

Lineup:

Michael Crain – gitara
Justin Pearson – gitara basowa
Dave Lombardo – perkusja
Mike Patton – wokal

Mike Patton nie ramoleje z wiekiem, a jego muzyczne zainteresowania są wciąż niezwykle szerokie. Nie byłby więc sobą nie odpowiadając na zaproszenie starego kumpla z Fantomasa, mistrza ekstremalnej perkusji Dave'a Lombardo, kiedy to okazało się, że jego nowy projekt Dead Cross pozostał bez wokalisty. Nie wiem jak radził sobie w szeregach grupy Gabe Serbian, ale Patton wydaje się idealnym dopełnieniem tych zakręconych, opartych w głównej mierze na surowym punku/hardcore/thrashu, ale niepozbawionych też melodii, utworów. Śpiewa więc, wrzeszczy, opętańczo zawodzi, growluje i co tam jeszcze w swoim niepowtarzalnym stylu – jeśli ktoś słyszał choć jedną płytę Mr. Bungle, Tomahawk czy wspomnianego już Fantomas, może sobie doskonale wyobrazić, jak brzmi tu jego wokalna ekwilibrystyka. Popisy Lombardo na tej niespełna 28-minutowej płycie również można określić tylko jednym słowem: mistrzostwo. W muzyce ekstremalnej jest on postacią równie nietuzinkową co choćby Buddy Rich, Billy Cobham, Tony Williams czy Bill Bruford w jazzie czy muzyce progresywnej, wciąż podnosząc przy tym poprzeczkę do góry – wystarczy posłuchać takiego „Idiopathic” czy „The Future Has Been Cancelled”, by błyskawicznie dojść do wniosku, kto wciąż powinien zasiadać za perkusją Slayer i jak wiele ten zespół traci bez Lombardo. Pozostali muzycy, gitarzysta Mike Crain i basista Justin Pearson, nie są tak sławni jak ich koledzy, ale równie doświadczeni, tak więc nie odstają od duetu Patton-Lombardo ani na jotę, a o produkcję „Dead Cross” zadbał sam Ross Robinson, tak więc ta ostra, bezkompromisowa muzyka brzmi naprawdę brudno, surowo i potężnie. Wśród niemal bez wyjątku szybkich i bardzo szybkich numerów wyróżniają się wolniejsze „Bela Lugosi's Dead”, czyli mroczna wersja klasyka Bauhaus oraz autorski „Church Of The Motherfuckers”. Fajnie zwalnia też „Gag Reflex”, w którym słychać echa dokonań Black Sabbath, ale generalnie panowie grzeją bez litości i chwała im za to – oby więc nie skończyło się tylko na tej jednej płycie.

(5/6)

Wojciech Chamryk